HISTORIA  SZKOŁY W  SERPELICACH

               W 1867 roku z funduszy państwowych i gminnych założono szkołę w Serpelicach . Ze względu na brak własnego pomieszczenia lekcje odbywały się  w Horoszkach w wynajmowanym domu.

               W 1868 roku „ze środków państwowych (500 rubli)  i  gminnych został wybudowany nowy budynek . Był on drewniany, na podmurówce, kryty gontem. Klasa lekcyjna była obszerna i jasna. W budynku szkoły było mieszkanie dla nauczyciela (dwuizbowe z kuchnią i spiżarnią )

               Rejon szkolny obejmował wsie:  Serpelice,  Borsuki,  Klepaczew,  Horoszki,  Raczki , Bonin.                                

               Ukaz carski o wiejskim  szkolnictwie elementarnym z 1871 roku po raz pierwszy prawnie sankcjonował rusyfikację szkolnictwa elementarnego i wprowadzał obowiązek nauki języka rosyjskiego we wszystkich typach szkołach. Wprowadzenie  nauczania w języku rosyjskim, zakaz nauczania religii  przez księży katolickich spowodowało, że   sąsiednia wieś „Zabuże trwała w oporze i nie płaciła składki szkolnej” i nie posyłała do szkoły dzieci.                                                                                                                                   

               W latach 1867-1905 w szkole pracowało 8 rosyjskich nauczycieli, a ich płaca wynosiła 130- 200 rubli rocznie. Poza podstawowym uposażeniem  pieniężnym nauczyciele korzystali z ogródka i świadczeń w naturze, do których zobowiązywali się chłopi.

               W 1913 roku podjęto próbę zorganizowania szkoły polskiej, dzieci potajemnie uczyły się miesiąc, gdyż dowiedziały się władze carskie. Szkołę zlikwidowano.

              Gdy w 1919 roku ogłoszono dekret wprowadzający powszechny obowiązek szkolny obejmujący dzieci w wieku 8-14 lat zajęcia lekcyjne odbywały się w pomieszczeniach wynajętych u gospodarzy, ponieważ w czasie I wojny światowej  budynek szkolny został zniszczony.

                W 1928 roku w nowobudowanym budynku uruchomiono czteroklasową szkołę I stopnia. Budynek był parterowy z 3 klasami i mieszkaniem dla nauczyciela na poddaszu.

                W czasie II wojny światowej  zajęcia lekcyjne odbywały się w oparciu o narzucony program niemiecki , ale jednocześnie na tych samych lekcjach  uczono zakazanych przedmiotów.

                W pierwszych latach po wojnie podwyższono stopień organizacyjny i tak:

W 1949 przybyła klasa V, w 1950 klasa VI,  w następnym VII.

Od roku szkolnego 1952/53 była już siedmioklasowa szkoła powszechna.

                 Podwyższenie stopnia organizacyjnego spowodowało, że zajęcia odbywały się w salach wynajętych u gospodarzy. Wynajęte sale lekcyjne były ciasne i często bardzo zimne.

                 Kiedy w 1962 roku „przystąpiono do realizacji założeń organizacyjno programowych ośmioletniej szkoły podstawowej” i od pierwszego września 1966 roku powołano ośmioletnią szkołę podstawową warunki nauki jeszcze bardziej się pogorszyły podjęto decyzję o budowie nowego budynku szkolnego.

                 1 września 1968 uczniowie rozpoczęli naukę w nowoczesnym budynku szkolnym. Była to „tysiąclatka” zbudowana z pomocą mieszkańców. Rodzice wykonali wszystkie prace niefachowe.

Budynek szkolny posiadał:

— osiem klas lekcyjnych,

— pomieszczenia gospodarcze,

— pomieszczenia na bibliotekę,

— pokój nauczycielski,

— „mini salę” gimnastyczną

                                                            opracowała Małgorzata Kryńska